Janneke (44) woonde met veel plezier in Ridderkerk, in een woonvorm van een andere zorginstelling. Toen ze in 2020 hoorde dat die moest sluiten, brak er een onzekere tijd voor haar aan. Ze wilde graag bij een woongroep van De Hoop wonen, maar dat was vrijwel onmogelijk. Toen divisiemanager Maarten Ouweneel (48) haar verhaal hoorde, werd hij er enorm door geraakt. Samen met collega’s zette hij alles op alles om Janneke bij De Hoop een veilige plek te bieden. En met succes! Vier jaar later blikken ze samen terug op deze levensveranderende ontmoeting.
Het leven van Janneke kent vele moeilijke momenten. “Op mijn achtste ging ik naar het speciaal onderwijs omdat ik een taalachterstand had. Helaas werd ik daar gepest. De pesters woonden bij mij in de straat, dus ook daar was ik niet veilig. Toen ik tien was, overleed mijn vader. Ik huilde veel omdat ik hem miste, en daar hebben ze misbruik van gemaakt. Ik was een makkelijk slachtoffer. Hoewel ik in een liefdevol gezin opgroeide, was er thuis geen ruimte voor het uiten van mijn emoties. ‘Houd je maar in’, werd er gezegd.”
Rust
Al deze gebeurtenissen vormden Jannekes persoonlijkheid. “Op een gegeven moment liep ik vast in mijn leven. Ik kreeg last van depressieve gedachten en het lukte me niet om mijn leven op de rit te houden. Het werken in de kinderopvang, wat ik twaalf jaar heb gedaan, kon ik niet meer. Dat mis ik enorm. Daarnaast vind ik het moeilijk om alleen te zijn en is het een groot verdriet dat ik geen man en kinderen heb. Met die eenzaamheid kon ik heel moeilijk omgaan. In een half jaar tijd werd ik twintig keer op de ic opgenomen, omdat ik te veel medicatie gebruikte. Niemand wist dat. Een keer werd ik op zondag uit het ziekenhuis ontslagen en ging ik maandag gewoon weer aan het werk. Ik belandde een keer twaalf uur in coma. Daar heb ik hersenschade aan overgehouden. Mijn zussen, die er altijd voor mij waren, werden gebeld omdat de artsen dachten dat ik er niet meer uit zou komen. Ik wilde niet dood, maar ik verlangde naar rust in mijn hoofd. Gelukkig liggen die zware periodes achter mij. Bij De Hoop krijg ik goede behandeling en vond ik een plek om tot rust te komen.”
Met vuur spelen
Voor Janneke brak er een onzekere en moeilijke tijd aan toen de woonvorm in Ridderkerk – waar ze met veel plezier woonde – moest sluiten. Janneke: “Binnen een jaar moest ik naar een andere woonruimte. Ik had voor veel geld een instantie in de arm genomen die me daarbij zou helpen. Helaas werden gedane beloftes niet waargemaakt. Mijn zussen hebben zich ook veel ingezet voor het helpen vinden van een goede woonplek. Ik ben dankbaar en blij dat De Hoop zich zo intensief heeft ingezet om mij te helpen.”
“Het is allemaal bijzonder gelopen”, gaat Maarten verder. “In 2020 openden we een aantal Huizen van Hoop: kleinschalige woonlocaties waar cliënten met elkaar deel uitmaken van een woongemeenschap. Eén van die locaties was de Danshof in Gorinchem. Overal waren wachtlijsten, maar daar liep het niet zo hard. We mogen echter niet zelf bepalen of we iemand kunnen plaatsen. Instromen op een locatie gaat altijd in samenwerking met de Sociale Dienst.
“God draagt mij door de moeilijke tijden heen.” – Janneke
Een collega van de woonvorm waar Janneke zat, gooide een noodlijntje uit. ‘Als we niks voor Janneke vinden, heeft ze een groot probleem, want ze moet weg uit Ridderkerk.’ Ik bezocht Janneke en zag een verdrietig hoopje mens. De permanente stress die ze had over woonruimte was zwaar. Het raakte me diep. We moesten iets doen, dus we zochten naar mogelijkheden. Ik wilde Janneke overplaatsen naar de Danshof maar kreeg geen toestemming, omdat Gorinchem een andere zorgregio was. Uiteindelijk besloten we tegen alle regels in om het wél te doen. Ik realiseerde me namelijk dat wij voor Janneke het laatste station waren. Als wij niks doen, hoe zou het dan met haar aflopen? Voor deze situatie hebben we gebeden en zijn we in vertrouwen deze weg ingeslagen. Als organisatie speelden wij echter wel met vuur; je zet de relatie met de contractpartners flink onder druk. Maar we wilden (en nog steeds) de beste, passende en meest barmhartige zorg bieden die er is. Uiteraard werden we op het matje geroepen, tot op het hoogste niveau. Ik zie ons nog zitten. Maar tot op de dag van vandaag wordt er nog over dit voorbeeld gesproken. Er kwam begrip voor het lef en de moed die we hadden getoond. Zorg gaat over mensen. Dat weten we bij De Hoop maar al te goed. We willen dat het goed gaat met hen en dat we ze op weg kunnen helpen naar een ander, fijner leven.”
Huis van Hoop
Voor Janneke kon er geen beter nieuws komen. “Ik was zo blij! Het was echt op het nippertje. In die week moest ik eigenlijk al weg naar een kleiner kamertje. Ik was al bezig met het verzamelen van spullen. Een deel daarvan moest worden opgeslagen omdat ik minder ruimte kreeg. Ik zag het helemaal niet zitten om daarnaartoe te gaan en zag mezelf al wegkwijnen in eenzaamheid. Ik was wanhopig en moest veel huilen. Toen hoorde ik dat ik naar een Huis van Hoop in Gorinchem kon. Familie en vrienden stonden direct klaar, zodat ik binnen twee dagen kon verhuizen. Ik ben De Hoop zo dankbaar voor wat ze voor mij hebben gedaan. Dat Maarten er voor me was in de periode dat het moeilijk was. Dat hij honderd procent voor me ging, terwijl we elkaar eigenlijk niet eens kenden. Ik kon dat niet geloven. Het heeft me zo ontzettend goed gedaan.” Maarten: “Je had daarna gebak voor jou en mij geregeld. Ik zie je nog tegenover me zitten. Pas achteraf besefte ik me hoe bijzonder dat moment was.”
Inmiddels woont Janneke met veel plezier in de Danshof. “We hadden van tevoren wel wat zorg hoe het precies zou moeten, want het was een groep die nog in de opstartfase was”, legt Maarten uit. “En op dat moment ging het niet goed met Janneke. Collega’s hebben er alles aan gedaan om haar goed te laten landen.” Janneke: “Dat is gelukt. Het is een fijne groep en ik kijk met dankbaarheid terug op de afgelopen jaren. Ik voel me er helemaal thuis.”
“Ik ben dankbaar dat Janneke en ik op elkaars weg zijn gebracht. Ik heb veel aan haar te danken.” – Maarten
Patisserie
Janneke vindt niet alleen een thuis bij een van de Huizen van Hoop. Via Werkvisie De Hoop (leerwerkbedrijf voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt red.) krijgt ze ook nog eens een baan die helemaal bij haar past. “Ik werk in het restaurant van De Hoop. Dat wilde ik graag. Ik vind het heerlijk dat ik een daginvulling heb en volwaardig meedraai in de maatschappij. Ik mag op mijn eigen tempo de dingen doen. Ook de contacten zijn leuk. Ik moest er wel aan wennen. Ik kwam uit de kinderopvang en een oud-collega met wie ik nog bevriend ben, werkt als gastouder. Zij is lekker met kinderen bezig en ik vertel haar dat ik koekjes heb gebakken en soep heb gekookt. Dat vond ik eerder wat te simpel en mis dan mijn oude werk. Tegelijkertijd kan ik goed relativeren: ik kan het ook niet meer. Hier heb ik geen druk en dat geeft rust. En weet je wat leuk is? Ik ben gestart met een patisserie-opleiding. Ik wil mezelf graag blijven ontwikkelen, dus ik ben blij dat ik intern bij De Hoop deze opleiding mag volgen. Leen, de chefkok van het restaurant, ondersteunt mij bij het maken van de opdrachten. Nu worden al in het restaurant mijn eigen koekjes verkocht. We zijn bezig om een kraampje te maken: Jannekes koekhoek. Straks als de opleiding klaar is, komt er een draaiplateau waarop ook de taartjes komen te staan.
“Janneke doet het zo goed”, vertelt Maarten trots. “Als het kan, reken ik bij haar af in het restaurant. In de vakanties gaat mijn dochter weleens mee. Ze helpt Janneke dan in de keuken. Daar leeft Janneke zo van op. De liefde en het plezier spat ervan af. Prachtig! Wat zo mooi is, is dat Janneke uitdeelt van wat ze heeft ontvangen: liefde, hoop, energie, vrolijkheid en haar talenten. Voor mij is dat de bevestiging dat er zegen rust op ons werk.”
Maarten zag Janneke groeien tot een zelfverzekerde, vrolijke en energieke vrouw. “Natuurlijk heeft ze ook haar mindere periodes, maar die heeft iedereen. Moeiten en verdriet zijn niet zomaar weg. Die blijft ze met zich meedragen. Maar Janneke leerde daarmee omgaan en leerde dat de kwetsbaarheid van het leven er ook mag zijn. Janneke is voor mij het voorbeeld dat verandering mogelijk is en het bewijs dat God in mensenlevens ingrijpt. Tegelijk weet ik dat er ook veel kwetsbare mensen zijn die we niet of deels kunnen helpen. Dat maakt me wanhopig, boos en gefrustreerd. Je kiest er niet voor wat je in je leven meemaakt. Dan moet je hopen dat je de juiste mensen op je pad krijgt. Ik ben dankbaar dat Janneke en ik op elkaars weg zijn gebracht. Ik heb veel aan haar te danken. Janneke is voor mij een prachtig en indrukkend verhaal van hoop. Ze is een strijder en heeft veel moed!”
Verandering is mogelijk
“Die moed heb ik hervonden bij de Danshof”, vult Janneke aan. “En God geeft me die moed. Hij draagt me door de moeilijke tijden heen. Ik ben tevreden met mijn leven. Het is goed zoals het nu is, ook al is het soms echt wel moeilijk. Maar ook dat mag er zijn.” Janneke en Maarten willen degenen die worstelen in het leven graag nog wat meegeven. Janneke: “Wat achter je ligt, is geweest. Blijf vooruitkijken. Er is altijd hoop.”
“Ik zou daaraan willen toevoegen dat je kostbaar bent in Gods ogen, maar ook in die van ons”, vult Maarten aan. “En dat zegt eigenlijk alles. We willen je helpen, waar je ook mee zit. Het is gemakkelijk om weg te lopen en de uitdagingen niet aan te gaan. Ik geloof dat wij bij De Hoop de wijsheid, de moed en de talenten hebben gekregen om verandering te brengen in levens. En dat dat mogelijk is, blijkt uit dit verhaal. Voor mensen zoals Janneke zetten we ons met hart en ziel in.”
