"Ik heb ervaren dat God kracht geeft"
Een kwartier lang controleren of het gas en alle keukenapparaten wel uit zijn. Bang zijn dat het huis afbrandt als je er niet bent, omdat de strijkbout misschien nog aanstaat. In paniek raken als je het huis verlaat. Jacobine (31) worstelde jarenlang met een dwangneurose, die steeds hevigere vormen aannam. Uiteindelijk durfde ze het huis niet meer uit en belandde ze in een burn-out.
Bij een dwangneurose probeer je een denkbeeldige ramp te voorkomen door steeds dezelfde handelingen te herhalen. In een periode met veel verantwoordelijkheden komt dit tot uiting bij Jacobine. Ze vertelt: “Ik werd op mijn 19e moeder. Later nam ik een baan als gastouder bij een ander gezin aan huis. In die tijd was ik met iedereen bezig, behalve met mezelf. Ik bleef altijd maar doorgaan en stond niet stil bij wat er in mijn leven gebeurde.”
Angst
Uiteindelijk wordt de verantwoordelijkheid Jacobine te veel. “Toen ik gastouder was, kreeg ik steeds vaker dwanggedachten. Een sopje uitspoelen vlak bij het stopcontact durfde ik niet, want wat als het water in het stopcontact spatte? Als ik vrij was, dacht ik het hele weekend na of ik het huis van het gezin wel goed had gecontroleerd. Ik had veel angst dat er iets ergs zou gebeuren en dat het dan mijn schuld zou zijn. Ik zag het huis al afbranden, met iedereen erin. Ik werd pas rustig als ik het gezin een berichtje had gestuurd en wist dat er niets aan de hand was. Uiteindelijk kun je niet meer bewegen als je overal wat achter zoekt.”
Dieptepunt
“Mijn dwangneurose bereikte een dieptepunt. Soms was ik net uit huis en fietste ik na een paar meter terug, om alles nog eens te controleren. Ik was dan gerust opnieuw een kwartier bezig. Maar op een gegeven moment ging bijvoorbeeld de school toch echt uit en moest ik de kinderen gaan ophalen. Ik ging wel, maar zat vol paniek op de fiets, met hartkloppingen.”
Hulp van haar man
Uiteindelijk raakt Jacobine zo in paniek, dat ze alles aan haar man vertelt. “Daarna stortte ik in. Ik kwam in een burn-out terecht. ’s Nachts kon ik niet slapen en ik viel veel af. Het eten bereiden ging niet meer, omdat ik bang was dat er plastic in zou komen. Mijn man kwam eerder naar huis om te koken.
Rust bij God
Het heeft geen zin om te zeggen dat die gedachten niet echt zijn. Voor jezelf zijn ze reëel; dat kun je niet van je afzetten. Ik ging vaak op bed liggen, onder een dekentje, met een bijbels dagboek. Dat was het enige dat me rust gaf. Ik heb door het dagboek heen echt ervaren dat God tot me sprak.”
De tekst loopt door onder de foto.
"Het heeft geen zin om te zeggen dat die gedachten niet echt zijn. Voor jezelf zijn ze reëel; dat kun je niet van je afzetten."
Hulp op de polikliniek
Nadat Jacobine alles aan haar man heeft verteld, zoekt ze hulp bij De Hoop. “Ik kon terecht bij de polikliniek in Veenendaal, gelukkig dicht bij huis, want autorijden ging niet meer. Daar kon ik mijn verhaal goed kwijt en kreeg ik opdrachten. Mijn grootste angsten moest ik juist uitvoeren, bijvoorbeeld het huis uitlopen en maar één keer controleren of alles in orde was. Ook al had ik de drang om terug te gaan, ik deed de deur dicht en bleef lopen.
Confrontatie
Je zoekt op die manier de confrontatie met je angst op en leert dat er niets aan de hand is. Ook het lezen van ervaringsverhalen hielp mij. Je denkt soms bijna dat je dingen verzint. Het is dan fijn om te zien dat je niet de enige bent die dit heeft.”
De tekst loopt door onder de foto.
"Maak het bespreekbaar, zet je schaamte opzij, want het is vreselijk om met angst te leven. Juist openheid laat zien dat je er iets aan wilt doen.”
Hersteld
Jacobine heeft haar dwanggedachten nu onder controle. “Als ik moe ben, moet ik nog wel goed opletten. Zodra ik last krijg van dwanggedachten, ga ik ermee naar God. Hij heeft me hersteld, veel sneller dan iedereen verwachtte. Angst verlamt, maar ik besef nu dat mijn gedachten niet waar zijn. Ik ga gewoon door en vertel erover aan mijn man en aan een vriendin die hetzelfde heeft meegemaakt. Die openheid helpt ook in het herstel.”
Anderen begrijpen
Jacobine sluit af: “Mijn dwangneurose heeft ook goede dingen gebracht. Ik kan anderen met een dwangstoornis of depressie veel beter begrijpen. Ik heb ervaren dat God kracht geeft en dat ik dankzij Hem kan opstaan. Ook zou ik graag meegeven aan anderen dat het niet raar is om een dwangneurose te hebben. Maak het bespreekbaar, zet je schaamte opzij, want het is vreselijk om met angst te leven. Juist openheid laat zien dat je er iets aan wilt doen.”
Worstel je zelf met een dwangstoornis en zoek je hier hulp voor? Ga dan naar de website van De Hoop ggz voor alle informatie; we helpen graag verder.