Het verhaal van Marc

Marc (47) wilde het liefst sterven. Hij deed meerdere zelfmoordpogingen. Gelukkig kreeg zijn leven een bijzondere wending.

Marc vertelt: “Vorig jaar zat ik op de bodem van mijn leven; ik was alles kwijt. Ik leg liever niet uit hoe dat zo is gekomen. Ik vind het vooral belangrijk om te zeggen dat ik de schuld bij mezelf leg. Ik was dakloos en kwam bij het Leger des Heils terecht. In die tijd kon ik niet lopen. Ik heb fybromyalgie (een vorm van reuma – red.) en ik had trombose in een van mijn benen. Ik was aangewezen op een rolstoel. Daar zat ik dan, tussen allemaal mensen die verslaafd waren. Ik vond het ontzettend eng. Ik kan me een dag herinneren dat ik alleen nog maar huilde. Ik kon nauwelijks meer praten. Het enige wat ik zei, was dat ik dood wilde.”

Zelfmoordpogingen
Marcs wens om te sterven is niet nieuw. “Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Vijftien jaar geleden hebben allebei mijn ouders, los van elkaar, ook een poging gedaan, met alcohol en pillen. Beide keren heb ik hen gevonden en de ambulance gewaarschuwd. Mijn ouders hebben het overleefd, maar ik heb later dus hetzelfde geprobeerd. Ik ben zo’n 25 jaar depressief geweest. Ik deed ook heel foute dingen. Ik wilde denk ik voor mezelf bevestigen dat ik niets waard was, en dat het terecht was dat ik zou doodgaan.”

Doorstromen
Het Leger des Heils gaat op zoek naar hulp voor Marc. Net rond de tijd dat Marc bij het Leger des Heils zit, maken zij met De Hoop afspraken waardoor hun cliënten sneller kunnen doorstromen naar De Hoop. Marc: “Een medewerker van het Leger vroeg of ik dat wilde. Ik zei gelijk ja. Ik wist niet eens wat De Hoop was en dat het christelijk was. Ik wist alleen dat als ik niets deed, ik zou doodgaan. Ik kreeg een gesprek met een medewerker van De Hoop en een week daarna werd ik opgenomen.”

Persoonlijkheidsstoornis
In december 2016 arriveert Marc op de afdeling Psychiatrie. “Ik kwam op die afdeling omdat ik suïcidaal en depressief was. Later kwamen ze erachter dat ik ook een persoonlijkheidsstoornis heb. Wat ik aan de buitenkant laat zien en wat ik aan de binnenkant voel, heeft bij mij geen relatie. Ik kan moeilijk bij mijn emoties komen. Mijn herinneringen zijn ook heel diep weggestopt. Dat maakt behandeling ingewikkeld. De schil tussen mijn binnen- en buitenkant moet weg, maar daarvoor moet ik eerst contact maken met mezelf en mijn verleden. Dat lukt wel, maar het gaat heel langzaam.”

Waardering
Marc heeft het naar zijn zin op de afdeling Psychiatrie. “Ik had nog redelijk een dagelijkse structuur in mijn leven, iets dat de meeste groepsgenoten misten. Ik probeerde die structuur vast te houden. ’s Ochtends was ik als een van de weinigen vroeg op. Samen met een andere cliënt zette ik koffie en thee en dekte ik de ontbijttafel. Daar kreeg ik waardering voor. En juist waardering had ik gemist. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik geen taak had in het leven, dat niemand mij waardeerde.”

Psychodramatherapie
“De waardering gaf me de stimulans om aan mezelf te werken,” vertelt Marc. “Ik kon mijn problemen gaan aanpakken. Ik deed dat onder andere via psychodramatherapie. Daarbij kijk je naar de problemen in je persoonlijkheid door situaties uit te beelden in een soort toneelstukjes. Je leeft je op die manier in in hoe je was toen je bijvoorbeeld acht was. Zo probeer je je gevoelens naar boven te halen en inzicht te krijgen. Ik ben door de therapie gaan beseffen dat ik één ding heb gemist in mijn leven dat me op het juiste pad had kunnen houden: contact met God.”

Geloof
Marc heeft christelijke scholen bezocht, maar had het geloof vaarwel gezegd. Bij De Hoop verandert hij van mening. “Mijn behandelaar drong me niets op, maar als zij over Jezus of God praatte zag ik passie. De medewerkers doen zo veel voor de cliënten, en dat doen ze vanuit hun geloof. Ik begon weer te bidden en ik ben niet meer gestopt. Ik weet dat ik twee dingen kan doen: doorgaan met mijn leven zoals het was of God om hulp vragen. Hij zorgt ervoor dat ik nog leef. Hij zorgt ervoor dat ik weer positieve dingen zie, en dat ik geen last meer heb van mijn depressie.”

Toekomst
Marc ziet de toekomst zonnig in. “Ik heb me ingeschreven voor de Interne Opleidingsschool Ervaringsdeskundigheid. Daarnaast wil ik een thuisstudie maatschappelijk werk gaan doen. Het geeft me veel voldoening om zowel mijn positieve als negatieve ervaringen te kunnen gebruiken om anderen te helpen. Zo wil ik voorkomen dat zij zo diep in de put komen te zitten als ik zat!”