Bij De Hoop komt in 2020 een brief binnen met een terugblik van Leroy*, die van zijn 16e tot 18e een behandeling volgde bij de afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie van De Hoop. Kinderen en jongeren tussen de 4 en 18 jaar en hun ouders kunnen daar terecht voor hulp bij verschillende problemen. In twee A4’tjes schetst Leroy zijn jonge leven vol pijn en wanhoop. De contrasten in de brief zijn scherp: van angst voor de hel en de troost die hij zocht in alcohol en gezelligheid, tot de hoop die hij ervaart in het leven met God en de lessen die hij leerde bij De Hoop. Leroy vertelt nu hoe zijn leven hem vormde.
Isolatie
Leroy: “Voordat ik al mijn vrienden ontmoette, had ik een heel rustig leven. Ik had het niet leuk op school. Pesten is een groot woord, maar ik had nul contacten. Ik deed alleen maar mijn schoolwerk en praatte nooit, misschien tien woorden op een dag. Als ik thuiskwam, had ik ook niemand. Ik had geen ruzie met mijn familie, maar ook geen echte band. De toevlucht vond ik in spelletjes spelen; dan vergat ik de buitenwereld.” Leroy merkte al wel dat hij last had van angsten en stemmingswisselingen.
Vrienden
Na de vakantie kwam Leroy in een grote vriendengroep terecht. Leroy: “Daardoor verliet ik mijn saaie maar veilige leventje waarbij ik thuis zat te gamen. Ik kreeg voor het eerst in jaren vrienden, echte vrienden. Ik kwam in nieuwe situaties, leerde heel veel sociale vaardigheden en had het erg leuk met hen. Maar de alcohol was er ook.” Thuis leidde dat tot steeds meer ruzies. Daarnaast moest hij knokken om mee te komen op school. “Door die stress en steeds meer ruzies thuis, besloot ik juist steeds vaker om te gaan drinken met mijn vrienden. Even snel wat drinken en ik had een fijne avond: geen stress en geen gezeur. Het leek me wel een goede oplossing.”
Dieptepunt
Thuis en op school ging het echter steeds slechter met Leroy. “Uiteindelijk ben ik na de zoveelste ruzie thuis weggelopen. Het was voor mij de enige optie die ik nog had: weg van huis, weg van het gezeur.” Leroy sliep een paar dagen bij vrienden en woonde daarna twee maanden in crisiscentra en in een gastgezin. “In deze periode had alcohol nog steeds een grote rol in mijn leven. Maar het viel me niet op, omdat al mijn vrienden ook bijna elke dag dronken of blowden.” Het ging steeds slechter met Leroy, tot hij een dieptepunt bereikte.
Weer niet
Begin 2018 werd Leroy opgenomen in de kliniek van De Hoop. Tot die tijd had hij vaak op het punt gestaan om te stoppen met zijn opleiding. Leroy: “Op een gegeven moment werd het mij allemaal te veel. Ik kreeg een stress-aanval op school. Wéér kon ik niet knokken om mijn diploma te halen. Ik kon het weer niet, ik had weer gefaald.” Het hakte er diep in bij Leroy. “Ik ben een doorzetter, ik wil graag dingen bereiken. Dit was het moment dat mijn opleiding niet lukte, terwijl ik het zo graag wou. Ik realiseerde me toen voor het eerst dat ik echt een probleem had: ik functioneerde niet als ik nuchter was. Ik kon eigenlijk niets.”
13 pillen
De schaamte en wanhoop zaten diep. Leroy nam een tablet tegen stressmedicatie, maar die hielp niet meteen. In zijn angstwaan zocht hij naar een andere uitweg. Leroy: “Dood wilde ik niet. Ik dacht toen: ‘Die stressmedicatie helpt tegen stress; dan neem ik er gewoon 13 en kom ik in coma.’ Die gedachte is in mijn hoofd geslopen en ik was er echt van overtuigd dat het zo zou gaan.” Leroys plan ging echter niet zoals verwacht. Er werd snel een ambulance gebeld en na één nacht in het ziekenhuis mocht Leroy weer naar huis, om een paar dagen daarna opgenomen te worden bij De Hoop.
Liever een jaar hulp dan 20 jaar problemen
Leroy: “Achteraf ben ik blij dat het niet gelukt is. Tegen iemand die nu ook op zo’n punt is, zou ik twee dingen willen zeggen. Hemels gezien zeg ik: kijk naar God en bid tot Hem. En aards gezien: zoek hulp en kijk goed naar jezelf. Wat wil je bereiken? Wil je een leven? Dat gaat niet met alcohol en drugs. Dat ga je niet redden. Maar wees daarin ook niet te streng voor jezelf. Het kan zijn dat je een jaar ‘weggooit’ door je problemen, maar je kan beter een jaar in een kliniek zitten dan 20 jaar in de drugsproblemen. Soms moet je dan dingen laten, maar het is wel de beste manier om je problemen aan te pakken.”
"Je kan beter een jaar in een kliniek zitten dan 20 jaar in de drugsproblemen."
Rust
In de kliniek had Leroy een goede tijd met zijn begeleiders en groepsgenoten. Leroy: “Mijn stress en waanideeën werden sterk minder. Voor het eerst sinds jaren kon ik rusten. Ik hoefde even niets meer en was weg uit mijn situatie en omgeving. Ik kon echt even helemaal mezelf zijn en kalmeren. Door De Hoop had ik iemand, een psycholoog, op wie ik altijd kon terugvallen. Ik leerde omgaan met stress en leerde hoe ik depressieve klachten kon voorkomen. Ik leerde ook dat structuur en levensdoelen in je leven je heel veel helpen. Dat had ik vroeger niet: ik was continu bezig om dingen te ondernemen of ik was bij vrienden. Ik gunde mezelf nooit rust. Van mijn psycholoog kreeg ik mee dat ik ook af en toe mijn rust moet pakken: eens een avondje niets doen, muziek luisteren, gaan fietsen… Op die manier ga je stress tegen.”
Zware klap
Na zijn opname ging Leroy eerst weer thuis wonen en begon hij opnieuw vol goede moed aan een opleiding, dit keer in de richting Zorg en Welzijn. Hij besloot om nog maar zelden alcohol te gaan drinken, maar begon wel met blowen. Toch ging het na een paar maanden weer mis en werd de stress Leroy te veel. Leroy: “Weer moest ik stoppen met mijn opleiding. Het was een hele zware klap voor mij, die ik simpel opving: bijna elke dag was ik bij mijn vrienden te vinden en bijna elke dag was ik stoned. Zonder dat ik het merkte, ging ik weer achteruit.”
Gegrepen door God
Het bracht Leroy tot een belangrijk besef. Leroy: “Ik realiseerde me dat er een link zat tussen mijn thuissituatie en mijn opleiding. Zolang ik thuis woonde, zou ik te veel stress hebben. Het kon niet meer op deze manier: dan zou ik nooit een diploma halen en zou ik de rest van mijn leven werkloos blijven.” Midden 2019 ging Leroy daarom zelfstandig wonen. “Ik had er zin in, want ik besefte dat ik wilde veranderen.” Leroys leven vol blowen en met vrienden rondhangen ging gewoon door, al duurde dat niet lang meer. Leroy: “Na een maandje werd ik gegrepen door God. Ik was stoned in een angstaanval vol met déjà vu’s.” Het was een heftig moment. Alles wat er om Leroy heen gebeurde, dacht hij vlak daarvoor ook al te hebben meegemaakt. Heden en verleden liepen door elkaar. Leroy: “Totdat ik begon na te denken: als God bestaat, wat ik wel geloofde, dan bestaat er maar één verleden, één heden en één toekomst. Ik werd rustig. Ik dacht aan oude Bijbelverhalen van de basisschool. En ik moest huilen. Ik was gegrepen door God.”
De strijd is vervuld
‘Troost, troost mijn volk zal uw God zeggen, spreek naar het hart van Jeruzalem en roep haar toe dat de strijd vervuld is, dat haar ongerechtigheid verzoend is en dat zij vanuit de hand van de Heere het dubbele ontvangen heeft voor alle zonden.’ Leroy: “In de Gezinsgids had ik een keer een tekst gelezen van een man die bekeerd werd door de eerste twee verzen van Jesaja 40. Die schoten me te binnen. En ik dacht toen: dit is God. Hij komt nu naar me toe, om te zeggen dat de strijd vervuld is. Het is voorbij. Ik hoef niet meer te blowen, ik hoef niet meer angstig te zijn, ik hoef niet meer met die vrienden om te gaan. God is hier en Hij gaat de strijd vervullen. Hij gaat mijn zonden vergeven.” Stapje voor stapje verliet Leroy zijn oude wereld en vrienden. Hij stopte met blowen en zei zijn twintig vrienden vaarwel. Die keuze was voor hem eenvoudig. Leroy: “Ik had geen school meer, geen werk, geen goede band met mijn familie. Alles wat ik had, waren mijn vrienden. Als die wegvielen, wat bleef er dan over? Maar ik realiseerde me: wat is beter? Een leven met vrienden maar zonder God? Of een leven zonder vrienden maar met God? Voor mij was de keuze makkelijk gemaakt: dan leef ik maar met God, en dan hoop ik dat God vrienden voor me regelt. En als Hij dat niet doet: als ik maar met God ben, dan vind ik het prima.”
"Alles wat ik had, waren mijn vrienden. Als die wegvielen, wat bleef er dan over?"
Van coffeeshop naar kerk
Nog steeds geeft dit Leroy grote vreugde. Leroy: “Ik zit nu liever met gevouwen handen in de kerk dan in de coffeeshop. Ik zing over Gods liefde en genade, waar ik vroeger tegen mezelf had gezegd: ga iets doen in je leven, ga lachen en niet zo vroom zingen. Maar dat doe ik nu juist elke dag weer: lachend opstaan, lachend slapen, want ik weet dat God bij me is. Hij is mijn Redder! God houdt van mij en ik mag van Hem houden. Ik blow niet meer en drink nog zelden, maar ik heb nog nooit zo veel plezier en weinig stress gehad.” Over de toekomst is Leroy positief. “Ik woon op mezelf en het zal misschien wat eenzaam zijn, maar ik weet dat God bij me is. En elke dag zeg ik tegen mezelf: wat goed dat ik nu zelf kook, dat ik naar school ga, dat ik goed voor mezelf zorg. Elke dag kan ik dat weer zeggen. En dat geeft me zoveel motivatie om door te gaan en zicht op een goede, hoopvolle toekomst.”
Heerlijk leven
Leroy is ervan overtuigd dat iedereen, samen met God, uit een dal kan komen. Leroy: “Geef nooit op. Misschien denk je: mijn leven is zo verpest, ik kan het nooit meer recht krijgen. Bedenk dan dat je ook zoveel hebt om voor elkaar te krijgen, dat je ook zoveel hebt om trots op te zijn. Misschien geloof je het niet, maar het leven is te leuk om alleen maar te blowen, te drinken of te gamen. Je kan zoveel goede dingen in je leven bereiken, vecht daarvoor!” Voor Leroy is dat onlosmakelijk verbonden aan een leven met God. “Steun op God en zoek Hem. Want door God kan je zo’n heerlijk leven krijgen. Niets is fijner dan bij Hem te zijn. Vraag God om hulp voor al je dingen.”
Aangrijpen
In zijn brief schrijft Leroy: “Vechten vanuit een diep dal is heerlijk en geeft je heel veel motivatie.” Leroy legt uit: “Ook al denk je nu: ‘ik ben zo ellendig, ik moet nog zoveel stappen zetten…’ Het gaat je wél een kick geven als je al die dingen gaat halen. Elke stap die je kan zetten, moet je aangrijpen om verder te komen. Want waar je ook in zit, ik geloof dat iedereen eruit kan komen.”
*Leroy is een gefingeerde naam