Marion (33) wist niet wie ze was en zocht antwoorden in drugs. Drie keer probeerde ze uit het leven te stappen. Samen met haar vader Marc (56) vertelt ze hoe uiteindelijk haar leven veranderde.
“Ik was op zoek naar mezelf”, zegt Marion. “Mensen zagen me altijd als de helft van een tweeling en mijn eigen identiteit was daardoor onduidelijk. Ik ben naar Aruba gegaan. Daar was ik lekker even geen tweeling maar gewoon Marion. Maar op Aruba kreeg ik een auto-ongeluk dat veel impact op me heeft gehad. Ook lukte het daar niet om mijn grenzen aan te geven naar mannen. Na het auto-ongeluk werd ik rondgereden in taxi’s en bussen, maar dat werkt daar niet zoals in Nederland. Soms werd ik afgezet op heel andere plekken dan de bedoeling was. Ik had voor Aruba altijd een duidelijke mening over wat goed en fout was. Toen ik terugkwam had ik een duidelijke mening over mezelf: ik voelde me walgelijk en schaamde me enorm. Zo ben ik met drugs begonnen. De drugs gaven me weer zelfvertrouwen. Eerst gebruikte ik vooral speed, later van alles. Ik stond niet negatief tegenover drugs. Ik dacht: ik word er misschien niet oud mee, maar ik wilde ook niet oud worden met hoe ik was zonder drugs. Door de drugs werd ik steeds agressiever, maar ik dacht dat het aan anderen lag: dat zij vervelend waren. Ik ben vooral agressief geweest naar mijn moeder. Ik heb veel tegen haar geschreeuwd en één keer heb ik geprobeerd haar te wurgen.”
Moederdag
De drugs en agressie leiden tot escalatie. “Het kantelpunt kwam op een Moederdag”, vertelt Marc. “Toen raakte Marion in een psychose. Ze sloot zich op in haar kamer. Ze bleef ons maar appen, met wat ik nu zie als duivelse verwensingen. De dag erna heeft ze al haar pillen ingenomen. Wij wisten dat niet, maar mijn vrouw voelde: die plotselinge stilte is foute boel. We hebben de spoedeisende hulp ingeschakeld. Er is iemand van een psychiatrisch team gekomen. Marion hoefde niet opgenomen te worden. Hij zei: ‘Laat haar maar slapen. Het is niet dodelijk, maar houd haar 24 uur in de gaten’. Voor ons was toen echt duidelijk: de Marion die naar Aruba ging is niet meer dezelfde als de Marion die is teruggekomen. Door het vele contact dat we met haar hadden tijdens haar verblijf op Aruba, wisten we dat het niet goed ging, maar we hadden geen idee wat er was gebeurd. Marion praatte veel, maar zei weinig.”
“Thuis was het niet meer veilig na twee pogingen tot een overdosis.” - Marc
Eerder hadden we al eens contact gehad met een psycholoog en later met een psychiater, die ADHD-achtige klachten vaststelde. Maar wij voelden: er is meer aan de hand. Het was een en al haat en agressie. Een paar dagen na die Moederdag deed Marion nog een poging om zichzelf van het leven te beroven. Op de spoedeisende hulp troffen we een doortastende arts. Hij vroeg: ‘Gebruik je drugs?’ Die vraag hadden wij nooit gesteld. In ons beschermde leventje in een dorp in Drenthe hadden wij nooit aan drugs gedacht. Maar Marion zei ‘ja’ en gaf een heel lijstje van alle drugs die ze gebruikte. We vielen bijna van onze stoel. Van sommige drugs hadden we nog nooit gehoord.” Dit alles leidt tot een crisisopname. Marion: “Ik ging naar een gesloten afdeling. Mijn ouders en tweelingzus brachten me. Het was traumatisch: de kliniek was donker en eng, met dikke deuren. Ik zei tegen mijn ouders: ‘Als jullie van me houden, nemen jullie me weer mee’. Maar het kon niet.” Marc zegt: “Die opname was voor ons allemaal traumatisch. We zaten op terugweg te huilen in de auto, maar thuis was het niet meer veilig na twee pogingen tot een overdosis.”
Kliniek
Marion belooft beterschap. Ze komt weer thuis, maar daarna volgen andere opnames. Uiteindelijk gaat ze naar De Hoop. Marc zegt: “We hadden gehoord dat er een hoog slagingspercentage was, en het was christelijk. De medewerkers doen er niet alleen hun werk om een inkomen te genereren, maar ook om de liefde van Christus te delen.” Marion vertelt: “Ik kwam eerst op de groep ‘Vrouwen Challenge’. Dat liep na drie dagen al uit de hand. Toen ben ik naar de kliniek voor Dubbele Diagnose gegaan. Eerst was het tijdelijk, omdat het bij Challenge niet ging, maar ik ben er gebleven. Er was zulk lief personeel. Ik weet nog dat ik een keer niet kon slapen. Een begeleider zong een lied voor me dat hij zelf had gemaakt, op zijn gitaartje. Er was oprechte liefde; ze snapten me. Ik ben wel een aantal keer weggestuurd, maar ik ben veranderd. Ik ben christelijk geworden. Ik was gered, wist ik, en ik was overtuigd dat ik nooit meer drugs zou gebruiken.
Ik kwam euforisch thuis, maar na een week dacht ik: ‘Ik ben gered, maar wat moet ik nu?’ Ik kwam terug in mijn oude, foute ritme en gleed af.” Marc zegt: “Bij De Hoop had ze structuur en mijn vrouw en ik zagen dat dat goed voor haar was, ook al schold ze erop. Maar hoe ga je thuis verder? Je kunt als ouder je volwassen dochter niet in de structuur zetten zoals een begeleider dat doet. Je staat erbij, je vecht ervoor, je kijkt machteloos toe. Je zoekt de balans tussen: hoe vrij laat je haar haar leven opbouwen en hoe strak zorg je voor veiligheid? Ze gleed zo af dat ze de derde poging deed om uit het leven te stappen. Deze was het meest serieus: ze heeft drie dagen op de intensive care gelegen. Het was heel spannend. We hebben zitten bidden dat ze die eerste 24 uur zou doorkomen. Toen ze thuiskwam, is ze weer aangemeld voor De Hoop.”
“Thuis zag ik dat ik mijn ouders verdriet deed. Daardoor duwde ik ze nog harder van me weg.” - Marion
Veranderen
Marion gaat terug naar de kliniek voor Dubbele Diagnose. “Daar voelde ik me altijd veilig. Daar was ik thuis. Thuis had ik dat gevoel niet meer. Thuis zag ik dat ik mijn ouders verdriet deed. Daardoor duwde ik ze nog harder van me weg. Ik dacht dat ze dan niet meer van me zouden houden en ik ze geen verdriet meer zou doen. Maar die ‘oplossing’ maakte het alleen maar erger. Er waren tijden dat er niets leuks uit mijn mond kwam. Er is thuis veel gesneuveld qua interieur. Mijn moeder kreeg de meeste agressie te verduren. Eén keer dacht ik: ‘Ik maak haar dood. Dan is het opgelost’. Ik heb het bijna gedaan. Achteraf denk ik: ‘God heeft me tegengehouden’. Ik ben uiteindelijk echt tot geloof gekomen. Dat heeft mij veranderd, en daardoor is de wereld voor mij veranderd. Op mijn dieptepunt zat ik met een gebroken hand bij de dokter te wachten op gips omdat ik dingen kapot had geslagen.
“Ik was altijd heel boos op alles en iedereen. De hele wereld was mijn vijand.” - Marion
Ik voelde een briefje in mijn jaszak. Daarop stond: ‘Ik kom niet om in de strijd, maar zal overleven en iedereen vertellen wat de Here heeft gedaan’ (Psalm 118:17, Het Boek). Ik moet het ergens gekregen hebben, maar heb geen idee waar. Ik voelde mij zo leeg en las dit en dacht: Dit is voor mij en dit wil ik! Ik was altijd heel boos op alles en iedereen. De hele wereld
was mijn vijand. Toen dacht ik: Ik kan mijn vijand niet harder raken dan door ervoor te zorgen dat het goed met me gaat.” Marc, glimlachend: “Je hebt ze goed te pakken.” Marion vult aan: “Nu denk ik: Wie raak ik? Ik heb mijn leven opgebouwd en werk als begeleider op een jongerengroep van kinderen met een lichtverstandelijke beperking en moeilijke huissituaties.” Marc zegt: “Jij begrijpt ze. Je hebt het inzicht om die kinderen te begeleiden.” Marion knikt. “Ik was als kind ook moeilijk. Ik werd op school vaak geschorst. Maar vorig jaar heb ik mijn diploma gehaald als persoonlijk begeleider. Ik ben nu bezig met een opleiding sociaal werk, op hbo-niveau, op dezelfde school waar ik veertien jaar geleden bezig was met commerciële economie.” Ze lacht: “Ik moest deze kant uit, maar ik laat me niet zo gemakkelijk duwen.”
Achterdeurtje
Marc kijkt terug op de afgelopen jaren: “We hebben meerdere punten gehad met goede moed. Maar de verandering kwam toen Marion echt tot geloof kwam en zich liet dopen. Toen ervaarden we een andere Marion. Dat gaf nieuwe hoop en moed om door te gaan.
We hebben regelmatig het advies gehad om afstand te nemen, om Marion zo te dwingen zelf goede keuzes te maken. Daar hebben we nooit gehoor aan kunnen geven.” Marion onderbreekt: “Jawel. Toen ik op mezelf woonde heb je een brief gestuurd dat ik pas welkom thuis was als ik hulp zocht.” Marc knikt. “Dat is waar, maar mijn vrouw heeft nooit los kunnen laten. Ik wilde de druk wel opvoeren. Ik dacht: We moeten wat proberen. Maar het gaf verdeeldheid tussen mijn vrouw en mij.” Ook nadat Marion veranderd is, zijn er nog spannende momenten. Marc: “Toen ze weer thuiskwam en het normale leven in moest, durfden we niet helemaal te vertrouwen dat het goed zou blijven gaan. Maar eenmaal thuis zei Marion dat ze een andere telefoon met een ander nummer wilde. Wij provinciaaltjes hadden intussen veel bijgeleerd. We wisten dat ze door haar telefoon met alle oude nummers weg te doen, inclusief contacten van mensen die aan drugs konden komen, ze een achterdeurtje dichtgooide.”
Apetrots
Marc en Marion zien allebei Gods hand in de afgelopen jaren. “Hij laat niet los”, zegt Marion. “Ja!”, bevestigt Marc enthousiast. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat er voor ons gezorgd werd. Dat we niet meer te dragen kregen dan we aankonden. We overzien het allemaal niet, maar misschien is dit alles ergens goed voor geweest. Er is wanhoop geweest, maar er waren ook altijd dingetjes waar we hoop van kregen: een lief berichtje, een liedje… We wisten: dit is niet voor niets; God kan dit ten goede keren.
“Al die ellende heeft Marion nog waardevoller gemaakt.” - Marc
Ik heb in onze eigen kerk dingen mogen vertellen over jongeren en drugs. Iedereen dacht altijd: Dat soort dingen gebeuren in ons dorpje niet. Maar het gebeurt wél. Marion mocht ook een paar keer in jeugddiensten haar verhaal vertellen. We zijn van het begin af aan, in overleg met Marion, open geweest over wat er gebeurde, omdat dat anderen helpt. Er zijn andere ouders die geen idee hebben dat hun kinderen drugs gebruiken. We wilden ook laten zien dat er redding is.” Marc sluit af: “We zijn apetrots op Marion. We zijn zo dankbaar en vinden het mooi hoe ze nu in het leven staat. Ze doet ook zulk mooi werk. Je voelt aan de kinderen dat ze Marion vertrouwen. Hoe aparter zij zijn, hoe beter Marion ze begrijpt. Al die ellende heeft Marion nog waardevoller gemaakt.”
Dit verhaal verscheen in De Hoop magazine – september 2025