Wie collega’s Marlies (44) en Shailine (58) bij elkaar ziet, kan er niet omheen dat deze twee vrouwen een heel goede band hebben. Ze stralen als ze over elkaar vertellen en hebben veel respect en waardering voor elkaar. Tijdens een open gesprek blijkt dat deze band heel diep gaat. Beiden kennen zware periodes in hun leven die ervoor zorgden dat hun relatie alleen maar hechter werd. Marlies: “We vinden steun en herkenning bij elkaar.”
Shailine werd in 2014 met een medicijnverslaving opgenomen bij De Hoop. “Ik kon mezelf niet meer redden. Mijn moeder en broers waren ernstig ziek. Ik wist dat ik niks meer voor ze kon doen en dat ze zouden overlijden. Ik probeerde sterk te blijven, maar dat lukte niet. Ik raakte verslaafd aan medicijnen. Ik werkte als verpleegkundige en tot 2012 werd er nauwelijks gecontroleerd en geregistreerd welke medicijnen gebruikt werden. In het ziekenhuis kon ik pakken wat ik wilde en niemand had het door. Op een dag nam ik gerust twintig paracetamol, vijftien oxazepam en vijftien slaaptabletten. En ik functioneerde nog gewoon. In de periode waarin mijn moeder en zes broers overleden, ging het steeds slechter. Op een gegeven moment had ik mezelf niet meer in de hand. Steeds dieper zakte ik weg in de verslaving. Ik was geen dag meer nuchter. Zelfs op de begrafenis van mijn broers niet. De werking van de medicijnen versterkte ik met alcohol. Ik moest op gesprek komen bij de Arboarts, dokter Braam. Hij heeft me eigenlijk gered. Hij gaf me een kaartje van De Hoop. Daar had ik gesprekken met een persoonlijk verpleegkundig begeleider. Toen ik in die periode een keer kokendheet water over me heen kreeg en niks voelde, zei ze: ‘Je moet echt opgenomen worden. Je voelt niks meer en dat is gevaarlijk.’ Ik was het met haar eens en wilde ook graag hulp. Het wonder was dat er gelijk plek voor mij was. Inmiddels ben ik acht jaar clean.”
“Steeds dieper zakte ik weg in de verslaving. Ik was geen dag meer nuchter.” – Shailine
Detoxen
Marlies was niet verslaafd, maar weet wel hoe het is om af te kicken. “Ik kreeg een maagverkleining en moest in de week daarvoor crashen, zoals ze dat noemen. In sneltreinvaart afvallen door geen suikers en koolhydraten meer te eten. Dat detoxen vond ik enorm heftig. Ik raakte helemaal overstuur. Ik dacht: ik geef alles op en ga dit traject niet doen. Op dat moment realiseerde ik me wat al deze mensen bij De Hoop meemaken wanneer ze ineens moeten stoppen met hun verslaving. Alles wordt van je afgepakt.”
PTSS
Het bleef in het leven van Marlies niet bij die ene moeilijke periode. Vorig jaar werd ze getroffen door corona en werd ze erg ziek. “Ik moest in slaap gebracht worden en werd op de intensive care opgenomen. Dat wilde ik eigenlijk niet, want ik was zó bang. Mij wakker houden was volgens de arts ook geen optie. Ik zou het dan sowieso niet redden. Via een videoverbinding moest ik afscheid nemen van mijn man. Dat was heel traumatiserend. Hierdoor heb ik PTSS opgelopen. Dankzij EMDR-behandelingen kon ik het trauma verwerken. Geregeld krijgen mensen die bij De Hoop worden opgenomen ook EMDR. Ik hoorde de verhalen, maar kon niet indenken hoe zwaar dat moest zijn. Nu ik het zelf onderging, weet ik hoe moeilijk dat is. Mijn trauma was heel vers, maar sommigen moeten helemaal terug naar hun jeugd, naar heftige gebeurtenissen die jaren hebben geduurd.
Ik snap nu beter waar ze doorheen gaan. Ik had liever gehad dat mij dit allemaal niet was overkomen, maar het is nu eenmaal zo. Mijn pijn kan ik nu gebruiken om anderen beter te begrijpen. Ik geloof dat God me hier bij De Hoop heeft geplaatst met een reden. Eerst als schoonmaakster en nu als leidinggevende. Ik voel me als een vis in het water. Ik houd van mijn werk en van deze gasten. Ze zijn zo welkom hier en ik wil niets liever dan dat het goed met hen gaat.”
Vergeving en liefde
Dat laatste heeft Shailine ook gevoeld. “Bij De Hoop heb ik geleerd wat liefde is en hoe die te ontvangen. Ik wist niet wat liefde was, maar nu voel ik me geliefd. Ik mag zijn wie ik ben. Dat kon voor mijn gevoel eerst niet. Ik accepteerde de liefde van mensen niet, want ik had een muur opgetrokken. En als je de liefde van mensen niet accepteert, kun je ook de liefde van God niet accepteren. Nu weet ik dat mensen van mij houden én dat God van mij houdt, omdat ik Zijn kind ben. In mijn eigen omgeving heb ik te maken met afwijzing. Er wordt bijvoorbeeld gezegd: ‘Ze zit bij De Hoop, ze is gek.’ Ik heb geleerd dat ik iemand niet kan veranderen, maar dat ik wel mezelf kan veranderen. In die zin dat het Jezus’ opdracht is om elkaar zeven maal zeventig te vergeven. Ik kan vergeven, ook al word ik de volgende dag weer pijn gedaan.”
“Ik heb geleerd mijn oordeel te laten vallen.” - Marlies
“Dat vind ik zo bijzonder aan Shailine”, vult Marlies aan. “Als iemand me pijn doet, heb ik de neiging om een muur op te trekken. Shailine kiest ervoor om te vergeven. Daarin is ze me tot voorbeeld. Net als zij moet ik soms ook dealen met afwijzing. Ik groeide op in een traditioneel milieu en werd later evangelisch. Dat wordt niet altijd geaccepteerd. Er wordt vaak gekeken naar mijn buitenkant, niet naar mijn hart. Dat deed ik eerder ook, maar ik heb geleerd mijn oordeel te laten vallen. Met verslaafden had ik eerder nooit medelijden. Dat veranderde toen ik Jezus écht leerde kennen. Ik moet vaak denken aan de gelijkenis van de verloren zoon. Zowel de oudste als de jongste zoon hebben de Vader nodig. Al ben je nog zo ver afgedwaald, al leef je nog zo voorbeeldig, de Vader staat gelukkig met open armen te wachten. Dat mogen wij bij De Hoop ook doen. Al staan ze voor de tiende keer bij de poort. Dat is wat Shailine ook bij haar familie doet. Daardoor heb ik geleerd wat vergeving is.”
Shailine: “Marlies leerde me ware liefde. Door haar heen zie ik iets van wie God is. Ze is open, heel vriendelijk, liefdevol en geduldig.”
Sterke band
Dat de twee een bijzondere band hebben, bleek ook toen Marlies’ ouders overleden. “Ik heb het hele proces van het overlijden van de familieleden van Shailine meegemaakt”, legt Marlies uit. “Toen mijn moeder overleed – en recent mijn vader – kon ik bij Shailine terecht om mijn hart te luchten. Ze weet precies welke pijn rouw geeft. Ze weet hoe het is om haar moeder te moeten missen. Daarin vinden we herkenning, steun en troost bij elkaar. We hebben daardoor een nog sterkere band opgebouwd. Die gaat verder dan alleen werk. Doordat we kwetsbaar durven zijn naar elkaar toe, kan die band ook hecht worden. Bij Shailine durf ik te huilen en te praten over mijn trauma’s. Overigens vind ik sowieso dat je kwetsbaar mag zijn richting alle cliënten bij De Hoop. Ze prikken dwars door je heen en weten wanneer je oprecht bent.” Shailine: “Onze band gaat inderdaad heel diep. Ze had destijds kunnen overlijden aan corona. Als dat was gebeurd, kwam ik hier niet meer werken. Dat had ik niet kunnen dragen.”
Afreageren
Inmiddels zijn de twee al zo’n acht jaar collega’s, maar Marlies weet nog goed dat Shailine binnenkwam bij de facilitaire dienst. “Ik was heel blij met haar. Ik ben zelf een enorme schoonmaakmiep en ik zag dat Shailine dat ook is. Ik was meteen ‘verliefd’ op haar, want ik dacht: ‘yes, ze is een heel goede’. Ze werkt netjes en ze ziet ook werk. Ze draait precies mee in het systeem waarin wij ook werken. Haar professionaliteit maakte echt indruk op mij.”
“Het is mijn ding”, vult Shailine aan. “Het is een gave van God. Toen ik werd opgenomen, kreeg ik dagbesteding. Ik koos voor de schoonmaak en ik ben nooit meer weggegaan. Schoonmaken is dienen en dat past bij mij. Daarnaast is het een uitlaatklep. Letterlijk: als ik boos ben, ga ik schrobben. Even lekker afreageren. De wc voelt toch geen pijn. Maar ook figuurlijk: ik kan mijn verhaal hier kwijt.” Marlies voegt lachend toe: “Als er een keer veel zeep is gebruikt, zeiden we: ‘Oh, Shailine is hier geweest.’ Ook haar huis is om door een ringetje te halen. Zo schoon en netjes. Dan zie je toch ook de aard van de verpleegkundige. Haar zorgzaam- en dienstbaarheid is fantastisch.”
Ontwikkelen
Marlies heeft Shailine in al die jaren zien groeien tot een zelfstandige vrouw. “Ze werd assertiever en ze kan nu heel goed voor zichzelf zorgen. Ze kreeg een eigen huisje en haalde allerlei certificaten. Dat hele proces van groei mocht ik meemaken en ik ben supertrots. Het is net een ladder. Elke keer komt ze een trede hoger. En het leuke is: ze doet het helemaal zelf en op haar eigen manier. Ze is ontzettend trouw en gehoorzaam, en omdat ze dat is, zie ik veel vruchten in haar leven. Ik geloof dat God dat beloont. Daarnaast is ze enorm gegroeid in het geloof. Ze weet soms op een onverwacht moment iemand echt te bemoedigen.”
“Elke dag is weer een strijd, maar samen met Jezus kan ik dit aan.” -Shailine
Shailine: “Ik wil niets liever dan mezelf blijven ontwikkelen. Daarom ging ik naar Peerpoint (herstelacademie), volgde ik de OK-training (ontwikkeling kennis uit eigen ervaring) en de WRAP-training (wellness recovery action plan). Zo leer ik hoe ik mezelf in moeilijke tijden kan helpen. Nu deze dingen zijn afgerond, ga ik een Alphacursus volgen. Ik wil meer leren over God. Ik geloof dat ik Zijn kind ben en dat Hij met mij bezig is. Dat was Hij al toen ik in de kliniek zat. Toen schreef ik op wat ik in de Bijbel las, maar nog niet begreep. Bijvoorbeeld dat de Heere mijn Herder wil zijn. Later las ik de teksten terug en viel het kwartje: God was mij aan het genezen door Zijn Woord.”
De oude Shailine
Een ding weet Shailine zeker: ze wil nooit meer terug naar de tijd voordat ze bij De Hoop kwam. “De Shailine van acht jaar geleden ken ik niet meer. En die Shailine komt ook nooit meer terug. Nooit meer terug naar verslaving! In de afgelopen jaren had ik soms nog wel de behoefte. Elke dag is weer een strijd, maar samen met Jezus kan ik dit aan. Ik zie het als een wedstrijd. Je moet steeds je best doen om te winnen. Daar ga ik voor!”