Splinter: Schijn

Gefrustreerd sjokt hij door de winkelstraat. “It’s the most wonderful time of the year…” zingt een vrolijke baritonstem. De laatste keer dat hij die melodie thuis hoorde, liet zijn vader hem weer eens alle hoeken van de kamer zien. In hoeveel huizen zou een kerstboom staan, net als bij hen vroeger? En in hoeveel huizen zou die gezelligheid meer schijn dan werkelijkheid zijn? Driftig trekt hij zijn boodschappentrolley over een hobbel in het wegdek. Weg hier, snel naar zijn kleine appartement.

De grauw verlichte lift brengt hem naar de derde etage van de flat. Hij loopt de koude galerij op, die een eindje verderop wordt geblokkeerd door een grote kerstboom. De lampjes schitteren en blinken in de regen. Met verkleumde handen zoekt hij naar zijn sleutels. De flessen in zijn trolley tingelen tegen elkaar. Achter het raam naast zijn woning verschijnt een klein meisje met een vingertje in haar mond. Op haar hoofd staat een scheefgetrokken rode muts. Haar mondje breekt open in een grote lach en ze wijst naar de lichtjes van de kerstboom. ‘Bú-man, kijk!’ Stralend kijkt ze hem aan. Diep vanbinnen begint er iets te trillen. De deur van het appartement naast het zijne gaat met een krakend geluid open. Schuchter steekt de jonge buurvrouw haar hoofd om het hoekje. “We kennen u niet zo goed, maar we dachten… Wilt u misschien bij ons eten vandaag? Niemand hoort alleen te zijn op een dag als vandaag.”

Hij staart in de vragende ogen van de buurvrouw en voelt de hals van de fles in zijn tas. De weg om zijn last te verlichten lijkt zo eenvoudig. Door zijn eigen deur naar binnen, weg van al het gemaakte licht en de schijnheilige vreugde. Hij en zijn verleden, zijn verdriet en zijn flessen. En daarna wegzinken in een diepe roes. Tussen hen door danst het meisje de galerij op. “Ik heb een tekening voor u gemaakt!” Ze rijkt hem het blaadje aan. Nog één keer voelt hij de fles in zijn hand. Dan duwt hij het terug in de trolley. Voor nu kiest hij de andere deur.