Het verhaal van Anneke
Anneke IJkema is al meer dan twintig jaar vrijwilligster bij De Hoop. Ze was jarenlang betrokken bij de maatschappelijke opvang en helpt nu bij het evenement Vrouwen lopen voor Vrouwen. Sinds het begin zit ze ook in een gebedsgroep voor het werk van De Hoop.
Anneke en haar man Harko komen bij De Hoop werken als een project van Tot Heil des Volks onderdeel wordt van De Hoop. Tot die tijd leefden ze in Amsterdam. Anneke vertelt: “We woonden boven het opvangcentrum in de Willemsstraat. Harko werkte er en ik werd er avondvrijwilligster toen ik vanwege rugklachten mijn werk met gehandicapte kinderen niet meer kon doen. In het begin drie dagen in de week, en nadat ons eerste kind was geboren één avond in de week.” Doordat het werk naar De Hoop gaat, verhuist Anneke met haar gezin naar Dordrecht. “We gingen van een bovenwoning naar een eengezinswoning vlak bij de natuur. Ik hoefde niet meer met buggy’s te sjouwen. Dat was heel fijn. Maar ik kende niemand. Ik hoorde dat er in onze wijk een gebedsgroep voor De Hoop was. Daar heb ik me bij aangesloten. Er zijn waardevolle vriendschappen uit voortgekomen.”
"Ik hoorde dat er in onze wijk een gebedsgroep voor De Hoop was. Daar heb ik me bij aangesloten. Er zijn waardevolle vriendschappen uit voortgekomen."
De Jordaan
Anneke wordt opnieuw avondvrijwilligster. Nu bij De Jordaan, de maatschappelijke opvang van De Hoop. Ze begint in 1999 en blijft totdat de afdeling in 2015 sluit. “Ik deed dat weer één avond in de week; Harko was dan thuis, bij de kinderen. Het was echt mijn moment. Ik had gesprekjes met mensen, waarna ik soms voor ze mocht bidden, ging een wandelingetje met ze maken of deed een spelletje. Je maakt van alles mee. Mensen vertellen je heel persoonlijke dingen. Ze vertrouwen je. Of je maakt irritatie los, omdat je bijvoorbeeld op iemands moeder lijkt.”
Kostbaar
Anneke maakt met irritatie een heftige ervaring mee. “Ik zei iets tegen iemand, op een verkeerde manier of op het verkeerde moment. Die persoon ging helemaal door het lint. Ik wist gelijk: ‘Dit gaat niet over mij; dit heeft iets te maken met iemand op wie ik lijk.’ Maar het was pittig. Verder was het vooral leuk. Ik was er voor de gezelligheid, voor wat de bewoners nodig hadden. Het was ook zo mooi dat we in het team altijd begonnen en afsloten met gebed. Het is heel kostbaar als dat kan bij je vrijwilligerswerk. Dan kun je dingen weer loslaten en neem je ze niet mee naar huis.”
"In het team begonnen we en sloten we altijd af met gebed. Het is heel kostbaar als dat kan bij je vrijwilligerswerk. Dan kun je dingen weer loslaten en neem je ze niet mee naar huis.”
Vrouwenbijeenkomsten
Ook als de Jordaan dichtgaat, blijft Anneke vrijwilligster bij De Hoop. Ze is dan al betrokken bij de organisatie van vrouwenbijeenkomsten. In eerste instantie worden die voor de vrouwen van medewerkers georganiseerd, later ook voor vrouwelijke medewerkers en vrouwelijke cliënten. “Ik had inmiddels een cursus gedaan om kleurenanalyse te kunnen geven. Dan kijk je met doeken welke kleuren goed bij iemand staan. Tijdens beautydagen die voor vrouwelijke cliënten werden georganiseerd, heb ik dat ook een paar keer mogen doen. Ik ging ook naar afdelingen om kleurenanalyses te geven. Toen het werk bij de Jordaan stopte, dacht ik ook: ‘Er is vast nog iets wat ik kan doen’.”
Vrouwen lopen voor Vrouwen
De indruk dat er nog iets is, blijkt te kloppen. Als Anneke en haar man op de pinksterconferentie Opwekking de stand van De Hoop bemensen, valt Anneke in als de stand van Vrouwen lopen voor Vrouwen leeg is. Vrouwen lopen voor Vrouwen organiseerde eerder wandeltochten en runs waarmee vrouwen geld inzamelen voor vrouwen in de knel die worden geholpen bij De Hoop en verwante stichtingen (inmiddels heet dit Vrouwen van Hoop red.). “Ik vond het ontzettend leuk om te doen en dat werd gezien. Ik kreeg de vraag of ik het vaker wilde doen. Na een paar maanden werd ik vrijwilligster bij Vrouwen lopen voor Vrouwen. Tijdens het sollicitatiegesprek hadden we het over hobby’s. Ik vertelde dat ik graag fotografeer. Toen vroegen ze of ik dat bij de wandelingen wilde doen. Ik voelde wel even een drempel.”
Veel geleerd
Anneke stapt de drempel uiteindelijk over. “Ik heb veel geleerd in het contact met cliënten. Op de Jordaan deed ik dagsluitingen met hen, terwijl ik dat best spannend vond. De kleurenanalyses vond ik in het begin ook spannend, omdat je nooit weet wie je voor je krijgt. Je groeit. Je mag je talenten ontwikkelen. Dus ik ben de tochten gaan fotograferen. Ik fietste de eerste tocht van tevoren met een vriendin, zodat ik wist waar de mooie plekjes waren, en daar maakte ik dan de foto’s. Nu loop ik soms mee en maak dan foto’s tijdens de tocht. Ik doe ook een online fotoschool om meer te leren.”
Bidden
Al die jaren is Anneke blijven bidden voor het werk van De Hoop. “God kan zoveel meer dan wij denken of wij als mensen kunnen. We bidden voor mensen die opgenomen zijn en zelf misschien nog niet kunnen bidden. Je komt in contact met de Vader die alles weet en overal is. Dat is zo’n rust, dat je het zelf niet allemaal hoeft te weten. Je kan zo op de bres staan voor anderen. Ik weet nog dat op de Jordaan een bewoonster eens gebed vroeg voor een familielid dat heel ziek was. De volgende dag ging het veel beter met die persoon. Voor de bewoonster was het een bevestiging dat God bestaat. Je ziet zoveel bijzondere dingen; je bent bij momenten dat mensen echt veranderen. Je weet: hier gebeurt iets. God raakt hun hart aan, en je ziet in hun hele wezen dat er verandering komt. Geweldig om dat mee te mogen maken! De Hoop is een unieke plek om je geloof te delen.”