Samen met mijn hond Skyler loop ik door het bos. Terwijl ik geniet van de natuur zie ik op een afgelegen plek twee fietsen in de bosjes staan. Op een boomstam achter de fietsen zit een tiener. Hij groet mij. ‘Dag mevrouw, wat heeft u een mooie hond!’
Ik groet terug en bedank hem voor zijn compliment. De jongen heeft kleine oogjes. Een tweede persoon zie ik niet. Het hobbelige pad is bezaaid met felgekleurde ballonnen. Terwijl ik de hoek om sla, kijk ik om. Een tweede jongen komt achter een boom tevoorschijn en rent naar de tiener op de boomstam. Een ballon hangt in zijn mond.
Meteen vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Ze inhaleren lachgas. Ze gebruiken het als drugs om in een roes te raken.
Oh lieve Heer, wat moet ik doen?
Waarop God zegt: ‘Ga naar ze toe. Ga met ze in gesprek en vertel ze over Mij.’
Oei. Dat is spannend. Ik slik. Is dit echt de bedoeling? Maar de gedachte laat me niet los. Met bonkend hart loop ik terug. ‘Mag ik jullie wat vragen? Wat zijn jullie aan het doen?’ De jongens kijken op. ‘We zijn hier aan het chillen.’ ‘Ah… maar hoe zit het met die ballonnen?’ ‘Die zijn voor zijn verjaardag,’ zegt een van de jongens, terwijl hij naar zijn vriend wijst. ‘Hij is jarig geweest.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen, ik weet heel goed wat jullie aan het doen zijn!’ Hun ogen worden steeds groter. We zijn erbij! Dat lees ik in hun blik. Meteen stel ik hen gerust. ‘Ik kom niet om jullie te veroordelen! Want ik ben zelf ook jong geweest. Ik weet hoe het werkt.’ Ik laat me naast hen op de boomstam zakken en vertel dat ik 13 jaar aan cocaïne verslaafd was. Bij mij begon het ook met iets wat in mijn ogen ‘onschuldig’ was. Een blowtje roken, een keertje xtc. De cocaïne volgde daarna. Ze luisteren sprakeloos terwijl ik vertel dat ik de drugs eigenlijk gebruikte om niet meer te voelen. Ik heb nare en heftige dingen meegemaakt in mijn verleden die ik wilde wegdrukken met behulp van de drugs.
‘Waarom doen jullie het eigenlijk?’ vraag ik hen. ‘Is het een keer om te proberen, of is het toch om de pijn te verdoven?’ Meteen kijken ze allebei naar beneden. Ik leg uit wat voor schade drugs en alcohol veroorzaakten in mijn lijf. Dat ik nog steeds niet volledig kan werken en vaak moet rusten. Als ik clean blijf, kan mijn lijf herstellen, maar hier moet ik veel geduld voor hebben.
Uiteindelijk vraag ik of ze gelovig zijn. De ene antwoordt dat hij christelijk is opgevoed en de andere is dat niet. Ik vertel hen dat mijn leven compleet is veranderd sinds ik terug ben in het geloof. Rond mijn dertigste vroeg iemand mij mee naar een kerk. Dat veranderde mijn leven voorgoed. Nu ga ik mijn weg samen met Hem. ‘Zoek een kerk die bij je past,’ raad ik hen aan. ‘Een plek waar je gewoon jezelf kan zijn!’
Daarna bedank ik de jongens voor het gesprek, voor hun openheid en attendeer ze op het opruimen van de ballonnen. Daar moeten ze om lachen. Ze beloven het. We zwaaien en ik loop verder. Tijdens mijn wandeling terug naar huis ben ik aan het bidden voor deze jongens. Ik vraag of Hij de juiste mensen op hun pad wil sturen, zodat ze zich gesteund en gezien voelen. Ik bid dat ze een gemeente mogen vinden en ik dank. Ik dank God dat ik dit zaadje mocht planten.
Benieuwd hoe Henriëtte bij De Hoop terecht kwam en misbruik, mishandeling en verslaving overwon?